Soms weet je dat er iets aan het veranderen is, zonder dat je het precies kunt aanwijzen. Het is niet iets dat je met je hoofd kunt begrijpen, maar je voelt het in je lijf, in de onrustige dromen ’s nachts, in een schouder die ineens vastzit, of in het verlangen om niet meer te doen, maar gewoon te zijn.
De afgelopen tijd dienden oude patronen zich bij mij aan. Niet luid en duidelijk, maar zacht en toch indringend. Mijn lichaam en mijn gezin gaven signalen die ik niet langer kon negeren. Mijn zoon werd ziek omdat hij het gevoel had te moeten presteren. Een week later was ik zelf uitgeput, moe tot in mijn botten, met spierkrampen en griepverschijnselen. Alsof mijn lijf zei: “Tot hier en niet verder.”
Kun jij jezelf aankijken in de spiegel?
Ik zie hierin een spiegel: dat wat ik mijn zoon zie doen, doe ik zelf ook. Doorgaan, presteren, verantwoordelijkheid dragen. Zolang ik de controle houd, denk ik dat alles op rolletjes loopt. Maar mijn lichaam fluistert — en soms schreeuwt — dat het ook zachter mag. Dat ik rust mag nemen, zonder schuldgevoel.
Zelfs mijn schouder en mijn nervus vagus lieten van zich horen. De monnikskapspier die overbelast raakte: een plek die symbool staat voor alles dragen. En de nervus vagus, die nog steeds hartstikke alert is, zelfs op momenten dat ik denk te ontspannen. Dit laat zien dat innerlijke spanning vaak dieper zit dan de oppervlakte en dat echte ontspanning tijd en geduld vraagt.
En toch begrijp ik waar dat diepe verlangen naar controle vandaan komt.
Jeugd
Het is een oud overlevingsmechanisme. In mijn jeugd leerde ik dat alert zijn nodig was om me staande te houden. Altijd opletten, altijd voelen wat er kon gebeuren, altijd paraat zijn. Toen was dat helpend. Het gaf me het gevoel dat ik invloed had, dat ik mezelf kon beschermen. Maar het betekende ook dat ik mijn gevoel vaak niet volledig kon vertrouwen. Wat ik ervoer werd weggewuifd of in twijfel getrokken. Daardoor leerde ik niet te leunen op mijn eigen innerlijk kompas.
Nu mag ik leren dat ik veilig ben, ook als ik de controle loslaat. Overgave betekent niet dat ik machteloos ben of geen invloed meer heb; het betekent dat ik mijn energie niet langer verbruik in voortdurend vasthouden en voortdurend alert zijn. Het altijd “aanstaan” maakt me vermoeid en uiteindelijk ziek.
Patronen loslaten
Ik mag dit patroon zachtjes loslaten. Ik leef niet meer in die omstandigheden van vroeger. Ik ben volwassen, ik ben veilig, en ik hoef niet meer voortdurend te controleren. Het mag zachter. Mijn lichaam en geest mogen leren dat ze wél veilig zijn, en nu mag ik daar ook in gaan vertrouwen.
Want innerlijk helen betekent niet altijd dat je precies weet wat er verandert of hoe het gebeurt. Het betekent dat je leert vertrouwen op de wijsheid van je eigen systeem, dat je durft los te laten, en dat je toelaat dat heling vaak stil, subtiel en onzichtbaar plaatsvindt.
Mijn intentie voor deze periode:
“Ik mag zachter zijn voor mezelf. Ik hoef het niet allemaal te dragen. Ik ben veilig, ook als ik de controle loslaat. Ik mag helen en ontspannen in mijn eigen kracht.”
Praktische oefening:
Als alertheid en controle oude overlevingsmechanismen zijn, kan het helpen om je lichaam zachtjes te herinneren dat het nú veilig is. Een eenvoudige oefening die je dagelijks kunt doen:
- Ga comfortabel zitten of liggen en sluit je ogen als dat fijn voelt.
- Leg je hand op je buik en breng aandacht naar je adem.
- Adem langzaam in door je neus, voel hoe je buik zacht omhoog komt (4 tellen).
- Adem langzaam uit door mond of neus, iets langer dan de inademing (6–7 tellen).
- Ontspan je schouders en kaken bewust bij elke uitademing.
- Herhaal 8–10 keer en zeg zacht in jezelf:
“Ik ben veilig in dit moment. Ik mag loslaten. Mijn gevoel mag er zijn.”
Op deze manier leer je dat overgave geen machteloosheid is, maar een manier om veiligheid diep in je lichaam te ervaren, ook wanneer oude patronen nog aanwezig zijn.
Zachtheid en verbinding
En daar komt alles samen: de behoefte die mijn lichaam al sinds de zomer duidelijk aangaf — zachtheid, gewoon zijn met wat er al is, luisteren naar mijn systeem. Dit is iets wat ik belangrijk vind voor iedereen om opnieuw te leren. We zijn vaak zo ver verwijderd van ons lichaam, leven veelal in ons hoofd en niet in ons lijf.
Ik zie dit ook terug in mijn yogalessen. Mensen verlangen om weer meer in verbinding te komen met zichzelf, rust en ontspanning te ervaren. Misschien draait hun systeem ook overuren door altijd “aan” te staan. Ik hoop dat mijn yogalessen hun en jou kunnen ondersteunen in je zoektocht, helingsproces en in je persoonlijke groei.
Soms is innerlijk helen niets meer — en niets minder — dan leren vertrouwen op jezelf, je gevoelens serieus nemen, zachtheid toelaten en overgave ervaren terwijl je merkt dat je wél veilig bent.
Namasté,
Liefs Suzanne
Reactie plaatsen
Reacties